معنی هوله یا حوله

رومال

حوله، دستار، دستمال، هول، عجله، زود

رومال

رومال

هوله. [هََ / هُو ل َ / ل ِ] (اِ) حوله. دستار. دستمال. از ترکی خاولی (از: خاو + لی). پارچه ٔ پرزدار دارای خاو، دارای پرز. (فرهنگ فارسی معین).

حوله. [ح َ ل َ / ل ِ] (اِ) دسترخان. || دستارچه. دستمال. مندیل. دستارخوان. (یادداشت مرحوم دهخدا):
منتظر حوله ٔ باد سحر
تا که کند خشک بدان زودتر.
ایرج.

هله هوله. [هََ ل ِ ل ِ] (اِ مرکب) چیزهای درهم و برهم و نامناسب از خوردنی.
- هله هوله خوردن، غذاهای ناسازگار را با هم و به افراط خوردن.

معین یکباره آن را بر گرفته از تول انگلیسی دانسته و بار دگر از خاولی ترکی که برابر با پارچه ی پرز دار است عمید حوله را نیاورده و هوله را پارسی دانسته هوله آبچین خشک (گویش تهرانی) پارچه پرزدار. دارای خاو دارای پرز. توضیح بعضی احتمال داده اند این کلمه از کلمه عربی حله گرفته شده لکن با مراجعه بمعانی حله و موارد استعمال آن در متون لغت و نظم و نثر نادرست بودن این احتمال معلوم میشود.

(اسم) پارچه ای که بدان صورت و دستها را پاک و خشک کنند. ‎ شگفت، کار زشت، ترفند گر (تازی نیست) هوله خشک (گویش تهرانی) پزرو (مازندرانی) آبچین سچاغ (گویش تاجیکی)

(حُ لِ) (اِ.) = هوله: پارچه ای که با آن صورت و دست ها را پاک و خشک کنند.

خرمنکوبی با اسب

عجله، زود

نوعی پارچۀ پرزدار و ضخیم برای خشک کردن بدن،

آب چین

منشفه

106